تاریخچه پلاستیک

پلاستیک ماده ای متشکل از هر یک از طیف وسیعی از ترکیبات آلی مصنوعی یا نیمه مصنوعی است که چکش خوار هستند و بنابراین می توانند به شکل اجسام جامد قالب گیری شوند.
پلاستیسیته خاصیت کلی همه موادی است که می توانند به طور برگشت ناپذیر بدون شکستن تغییر شکل دهند، اما در کلاس پلیمرهای قالب گیری، این امر به حدی رخ می دهد که نام واقعی آنها از این توانایی خاص ناشی می شود.
پلاستیک ها معمولاً پلیمرهای آلی با جرم مولکولی بالا هستند و اغلب حاوی مواد دیگری هستند.آنها معمولاً مصنوعی هستند و معمولاً از مواد پتروشیمی به دست می‌آیند، با این حال، مجموعه‌ای از انواع از مواد تجدیدپذیر مانند اسید پلی لاکتیک از ذرت یا سلولزی‌ها از الیاف پنبه ساخته می‌شوند.
پلاستیک ها به دلیل هزینه پایین، سهولت ساخت، تطبیق پذیری و غیرقابل نفوذ بودن در برابر آب، در بسیاری از محصولات در مقیاس های مختلف از جمله گیره های کاغذ و فضاپیماها استفاده می شوند.آنها بر مواد سنتی مانند چوب، سنگ، شاخ و استخوان، چرم، فلز، شیشه و سرامیک، در برخی از محصولاتی که قبلاً به مواد طبیعی سپرده شده بودند، غلبه داشتند.
در اقتصادهای توسعه یافته، حدود یک سوم پلاستیک در بسته بندی و تقریباً به همان اندازه در ساختمان ها در کاربردهایی مانند لوله کشی، لوله کشی یا سایدینگ وینیل استفاده می شود.کاربردهای دیگر شامل اتومبیل (تا 20٪ پلاستیک)، مبلمان و اسباب بازی است.در کشورهای در حال توسعه، کاربردهای پلاستیک ممکن است متفاوت باشد - 42 درصد از مصرف هند در بسته بندی استفاده می شود.
پلاستیک ها در زمینه پزشکی نیز کاربردهای زیادی دارند، با معرفی ایمپلنت های پلیمری و سایر وسایل پزشکی که حداقل تا حدی از پلاستیک مشتق شده اند.رشته جراحی پلاستیک به دلیل استفاده از مواد پلاستیکی نامگذاری نشده است، بلکه معنی کلمه پلاستیسیته با توجه به تغییر شکل گوشت است.
اولین پلاستیک کاملا مصنوعی جهان باکلیت بود که در سال 1907 در نیویورک توسط لئو باکلند که اصطلاح "پلاستیک" را ابداع کرد، اختراع شد. بسیاری از شیمیدانان در ساخت این مواد مشارکت داشته اند.
علم پلاستیک، از جمله برنده جایزه نوبل، هرمان استودینگر که او را "پدر شیمی پلیمر" می نامند.